GENÇLER

Atam, neden ülkeyi gençlere emanet ettin şimdi daha iyi anlıyorum. 
Ben bir adım attım, kapıları içeriden ve dışarıdan sıkı sıkı kapalı gibi görünen bir eşikten. Ama kolayca içeri girdiğim bir kapı oldu. Attığım o adım hayatımın önemli dönüm noktalarından biriydi. Zifiri karanlık sandığım bu yer, içeride ışıl ışıldı. İçeridekiler senin burada ne işin var deseler de beni sarıp sarmaladılar. Ben bu koşulsuz sevgiye kapılınca çevremdekiler senin ne işin var orada dediler. Ben onları da çektim bu ışığın içine. Çoğunluğu Down Sendromlu, bir sürü çocuğum var artık.
Ne yapabilirim diye düşündüm, onların dünyası karanlık değil herkes görsün istedim, sesleri olmaya çalışıyorum. Baktım ki ben yalnız değilim… Daha küçükler dediğimiz, lise öğrencisi gençler geldi. Engelli arkadaşlarımız olsun, bu toplum, her ferdiyle var olmalı dediler. Elimizden tuttular (İzmir Atatürk Lisesi Bestbuddies gönüllüleri). Obeziteye yatkınlıklarını duyan üniversite öğrencileri biz geliyoruz dediler. Ailelerimize ve çocuklarımıza doğru beslenmeyi anlattılar. Diş sorunları başlamadan çözelim diyen diş hekimliği öğrencileri geldi hediyeleriyle. Tek tek dişlerini fırçalamayı anlattılar. (İzmir Katip Çelebi Üniversitesi Hemşirelik ve Diş Hekimliği Öğrencileri). Psikoloji öğrencileri geldi, bizimle her yere. Ne yapabiliriz, nasıl katkı sağlayabiliriz diye (Dokuz Eylül Üniversitesi Psikoloji öğrencileri). Gencecik bir iş kadını bende varım dedi taşın altına elini koydu. Neden olmasın bizde destek oluruz dedi bazı iş insanları. Genç bir idari müdür, çocukları herkes tanısın dedi ve bizi kurumunda ağırladı. Mükemmel spor hocaları engelsiz sağlıklı yaşam dedi ve her alanda çocuklarımızı destekledi. 
Tabi ki her şey, henüz o kadar da iyi değil. Herkes bahsettiğim kişiler kadar duyarlı olamıyor, görmezden gelmek daha kolay bazıları için. Ama emin ol ki engellere arkamızı dönmeyen insanların sayısı her geçen gün artıyor. Biliyoruz ki ya hep beraber ya da hiç…